Γκιώνης και Γατούλα: Η Ζωή Μετά… Νο2 (Λίνα Ιορδανάκη)

Και σαν πέρασε ο καιρός ξεκινάνε ολοταχώς

για ταξίδι νέο πάλι, σ’ ένα μακρινό ακρογιάλι.

Πήρε ο Γκιώνης μία άδεια κι η Γατούλα όλο χάδια

του ζητούσε να σαλπάρουν, σ’ άλλα μέρη ν’ αριβάρουν.

Κι έτσι φτάσαν Ισπανία, μία χώρα – ιστορία.

Βαρκελώνη ξακουσμένη, ποιος μπορεί να περιμένει;

«Γιατί τρέχεις; Θα σε χάσω!», «Φύγαμε για τον Πικάσο!»

Η Γατούλα δεν κρατιέται, μα ο Γκιώνης χασμουριέται.

Χασμουριέται

Χασμουριέται

Η Γατούλα δεν κρατιέται.

«Γιατί με ‘φερες εδώ; Τις μουντζούρες του να δω;

Τρία χέρια κι ένα μάτι, το μουσείο του είν’ απάτη!»

«Σα δεν ντρέπεσαι, βρε Γκιώνη! Ο Πικάσο μουντζουρώνει;

Ο Πικάσο είναι της τέχνης, όχι και ερασιτέχνης!»

Τελικά δεν συμφωνήσαν, άλλο όμως δεν μιλήσαν

για τους πίνακες ζωγράφων, σχεδιαστών και αγιογράφων.

Η Γατούλα με μια τσάντα στη Φαμίλια τη Σαγκράντα

δε σταμάτησε να τρέχει, μα ο Γκιώνης πέρα βρέχει.

Πέρα βρέχει

Πέρα βρέχει

Δε σταμάτησε να τρέχει.

«Αχ, αγάπη μου, τι κτίσμα! Ο αρχιτέκτων του με πείσμα

προετοίμαζε για έτη του σχεδίου τη μελέτη!»

«Μα το πρόβλημα είναι αυτό, προετοίμαζε καιρό!

Δεν τελείωσε ο ναός, τον πληρώνει ο λαός»

«Μη γκρινιάζεις, δεν μπορώ. Με ‘χεις φέρει ως εδώ!

Πάμε λίγο παρακάτω, μήπως βρεις κάτι μοδάτο!»

Στο γνωστό πάρκο Γκουέλ και ντυμένοι στα σιέλ,

θαύμασαν μαζί και οι δύο, επιτέλους το τοπίο!

Το τοπίο

Το τοπίο

Θαύμασαν μαζί και οι δύο.

Πανοραμική η θέα, χρώματα ζεστά κι ωραία

παραμύθι σου θυμίζαν, σ’ άλλα χρόνια σε γυρίζαν.

Εκεί έμειναν για ώρα, ώσπου ξέσπασε μια μπόρα.

Καταφύγιο ζητούσαν και στους δρόμους τριγυρνούσαν.

Κάθε Ισπανό κοντά τους, εξασκώντας τ’ αγγλικά τους,

τον ρωτούσαν πού θα βρούνε μέρος για να κοιμηθούνε.

Και πολλοί Ισπανοί, ως γνωστόν, μόνο έλεγαν «Perdon?»

Άκαρπες προσπάθειες τόσες, δεν κατέχουν πολλές γλώσσες.

Πολλές γλώσσες

Πολλές γλώσσες

Άκαρπες προσπάθειες τόσες.

Τι να κάνει το ζευγάρι; Πού τον ύπνο του να πάρει;

Στο παρκάκι Joan Miró, στο γρασίδι το χλωρό.

Σε ένα άγαλμα στο κέντρο, κάτω απ’ το ψηλό το δέντρο,

αναγκάστηκαν να φτάσουν και τη νύχτα να περάσουν.

Την επόμενη τη μέρα, θέλανε να φύγουν πέρα,

Βαρκελώνη ξακουσμένη, μα κι αυτοί δυο κουρασμένοι.

Και δεν πήγαν και Μαδρίτη, θέλαν να γυρίσουν σπίτι.

Ήταν όλο νοσταλγία για την όμορφη Γαλλία.

Τη Γαλλία

Τη Γαλλία

Ήταν όλο νοσταλγία…