Ένα ληρολόγημα για το παντρολόγημα (Μαριάννα Βεριγάκη)

Ήταν μια γάτα απ’ την Καλαμάτα
που δεν την έκοφτε καμιά  άλλη γάτα.
Μα έκρυβε έρωτα για έναν γκιόνη,
γι’ άντρα τον ήθελε καλά και σώνει,
η επίμονη γάτα απ’ την  Καλαμάτα.
Είδα τον γκιόνη απ’ τη Μεθώνη,
που για την πάρτη του η γάτα λιώνει,
με μια κιθάρα να μπαίνει σε βάρκα
και να πλανεύει τη γάτα για τσάρκα
αυτός ο γόης απ’ τη Μεθώνη.

Ήταν στη βάρκα απ’ τη Σρι Λάνκα,
εκεί που στα πέλαγα στο τάκα τάκα
πρόταση κάνει η γάτα στο γκιόνη
-σαν της τραγούδησε, σωστό αηδόνι-
ζευγάρι να γίνουν στην Καζαμπλάνκα.

Είδα γουρούνι απ’ τη Μελβούρνη
ένα χαλκά στη μύτη να σούρνει.
Για βέρα τους το ‘δωσε -μόνο ένα φράγκο-
όταν το βρήκαν στη χώρα του μάνγκο
γουρούνι εξόριστο απ’ τη Μελβούρνη.

Μια γαλοπούλα πάνω απ’ τον Γράμμο,
τους όρκους τούς διάβασε για το γάμο.
Φάγαν κιμά και κυδώνια με κάρυ,
σε γλέντι που φώτιζε μια φέτα φεγγάρι
κι αυτοί με χορό ζωγραφίζαν την άμμο.

Αυτά για τη γάτα απ’ την Καλαμάτα,
που  ‘ριξε δίχτυα και βγήκαν γεμάτα.
Τι άλλο συνέβη τα χρόνια εκείνα,
θε να το ξέρει μονάχα η Λίνα,
που ίσως και να ‘ναι απ’ την Καλαμάτα.